Ben ben olmasam

Ne acıydı anlattığını en sevdiğinin anlamayacağını bilmek ve yine her seferinde yeniden denemek. Yılmamak elde değildi fakat yılmak da okadar acı veriyordu. Yılamıyordum duramiyordum durduramıyordum dilimi. Dilim durdursa içim içimi yiyordu. Nasıl bir çile yanlış olduğuna kalıbımı basacağım gerçekleri doğruymuş gibi dinlemek hatta ve hatta teyit etmek. Kaç kere parçalanıyordu içim sırf uğruna düşünmeden can verebileceğim bir ağızdan duyduğum şeyleri onun kalbini kırmamak için doğru sayarken. Kaç kere geliyordu içimden durun susun hiç bir şey öyle değil demek. Fakat desem n'olacak kim kime bildiğinin yanlış olduğunu kabul ettirebilmiş. Zaten kabul edecek olsa yanlış bilmez en baştan. Yaşadığını yanlış anlayan duyduğunu nasıl doğru anlayacaktı? Avare olsam keşke iki cümle kurmaktan aciz, veya gamsız olsam gördüğüne göz yumabilen. Sinirli olsam kimse uğraşmak istemese benimle, veya korkak olsam ben uğraşmasam kimseyle. Kısaca siz siz olunda keşke ben ben olmasam.