Uzun süre sonra tekrar aldim elime kalemi diyerek heybetli bir giris yapmak isterdim ama kalem yok bildigin ucuz klavyeden yaziyorum.
Daha önce insanlara olan güvenimi yitirdigimi yazmistim ve mutluydumda biliyordum kimse göründügü gibi degildi o yüzden bende oldugum gibi görünmüyordum, ancak insanoglu okadar salaktirki nedensiz yere istem disi bagzi insanlara güvenirken yakaldim kendimi.
Bu tehlikeli bir durumdur insan yillarla aci ile kurdugu duvarlarin kapilarini acar bilincsizce ve truva atlari dolar insanin ici. Fark edip kapiyi tekrar kapatirsin ama giren girmistir artik tek care vardir, atin icindeki ölüm habercileri askerler geceyi, en zayif oldugun ani, bekleyip seni bitirmeden sen yakmalisin atlari, ne yazikki kurunun yaninda yasda yanar istemeden incitirsiniz birilerini.
Isde o an yok oldugunu sandiginiz vicdaniniz tekrar calismaya baslar ve kendinizden nefret edersiniz.
Hayatin bir kanunudur bu size insafsiz insanlarin verdigi acinin cezasini aslinda iyi niyetli olan insanlara güvenmeyerek ve onlari kirarak cektirirsiniz.
Belkide ben olaylari abartiyorum, herkez göründügü gibidir, herkez iyi niyetlidir, herkez samimidir ve ben bosuna yalnizliga cekiliyorumdur. Umarim öyledir hani artik alistigim ve sevmeye basladigim yalnizligimdan ayrilacak degilim onun icin artik cok gec ama hic yoktansa icimde bir umut yasamaya devam eder.
Sözlerimin sonuna gelirken burdan bütün uyuyana kadar tavanla bakisanlara selam ve sevgilerimi gönderiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder