Yıllar önce bizim bir fotoğraf makinamız vardı, her aile seyahatimizin vaz geçilmesi idi o bizim. Tabi o zamanlar akıllı telefon yok, zamanının telefonları daha yeni yeni resim çekmeyi öğrenmişler ama iğrenç bir kalitede. Her ailede vardı bir tane hatta millet birbirine fotoğraf makinasını anlatırdı, vay efendim kameramızın şu özelliği var bu özelliği var. Fotoğraf makinasına poz almak vardı her izine gidecek olan ailenin izin hazırlıklarının arasında, arabanın eksiklerini gidermekten hemen sonra gelirdi fotoğraf makinasının giderleri. Hele birde o sene izinde akrabalarının düğünü varsa herşeyin önüne geçerdi bu anları ölümsüzleştiren alet. Manevi bir bağ vardı insanların ve fotoğraf makinalarının arasında.
Tam da bu tarif ettiğim yıllarda ben çocuktum ve izine gitmiştik. Nasıl oldu ise tatil sırasında Kapadokyaya yaptığımız bir gezintide fotoğraf makinamızı Nevşehir de kaldığımız evde unutmuştuk. Hernekadarda yakın olsada sadece o makina için git gel yapmayı hiçte canımız istemiyordu, ama onsuzda olmuyordu mecbur dönecektik. Tam da biz buna karar vermişken dayım benim daha hiç duymadığım birşey almıştı en yakın turistik malzemeler satan bir esnaftan. Aldığı bir çek at fotoğraf makinasıydı. Ucuz plastikten yapılmış içinde pozuda hazır bir makina, herşeyi hazır satın alıyorsun resimlerini çekiniyorsun ve işin bitince resimleri çıkarttırmak için aleti tamamı ile veriyorsun. Bu kadar basit hiçbir bağın yok sadece mutlu anlarını çekmek için kullanıyorsun işin bitince atıyorsun. Nekadarda pratik dimi?
Aynı düşünce ile insanlara yaklaşan insanlar var artık. "Çek at Arkadaşlık ları" çıktı. Sanki gerçek bir arkadaş gibi davranıyorlar insana, sanki sadece bir poz bitene kadar değilde her poz bitişinde yeni bir poz alıp koyacakmış gibi umutlandırıyorlar insanı. Yalnız gerçek öyle değil size birgün bitecek bir makina gibi bakıyorlar, adeta bir çek at fotoğraf makinası gibi kullanıyorlar sizi. Gittiği yere kadar resimler çekiyorlar sizinle, işleri bitince de atıyorlar yenisini alıyorlar. Nekadar pratik dimi?
 |
| Gülümse cekiyorum... |
