Okuyan yoksa yazmanin bir anlami varmidir?
Peki ya konusmanin dinleyen yoksa?
Sevmenin anlami varmi karsilik yoksa?
Heleki yasamanin varmi anlami sen yoksan?
Sürdürmelimi insan nankör yasami karsilik yoksa, kosup kosup tek adim ilerliyemezken kosmaya devam etmelimi? Her ayaga kalktiginda tekrardan yiyeceksen hayatin kalles sillesini düseceksen yine yere ozaman halen varmi ayaga kalkmanin bir anlami? Bataklikta cirpinmanin bir anlami varmi fayda edermi hayata sarilmak, inat etmek, direnmek? Okumanin, calismanin, basariya ulasmanin bir anlami varmi herseyi basardiginda kendini yalniz hissediyorsan? Resmine bakmanin bir anlami varmi sesini duyamadan, kokunu alamadan, tenini hissedemeden, dudaklarinin tadini alamadan yetermi öylesine severken sadece bir duyunu tatmin etmek?
Herseyi sorgular oldum dünyayi yeni yeni tanimaya baslayan kücük bir cocuk gibi, yalniz tek farkla, o kücük cocuk meraktan soruyor ben ise umutsuzluktan. Ahh okadar basit aslinda kabullenmek lazim. Kabulleneceksin dönmeyecek giden sevdiklerin, gelmiyecek asla o mesaj en sevgi aradigin anda. Yazdiklarini asla istediklerin okumayacak, söylediklerini duymasini istediklerin duymayacak. Birdaha asla beraber üsümeyeceksin. Muhabbetlerinde o istedigin ses olmayacak hepsi ayni gelcek kulagina. Hayatini bir renk ile tarif et deseler aklina sadece gri gelecek, soguk, ruhsuz, ölü, gri iste. Ne siyahin tepeden tirnaga yokluga batmisligi var nede beyazin umut sacan temizligi. Her ikiside var ama ikiside yok iste. Ve gün gelecek köpekler gibi yalniz öleceksin.
